1972 - 2020 - al 48 jaar !

Oud bestuurslid IJsselmeervereniging Udo Vroom overleden

Uit de Volkskrant door Peter de Waard: Udo Vroom was de man die Enkhuizen op de kaart zette Het eeuwige leven: Udo Vroom 1933-2017 Met veel energie en inventiviteit wist Udo Vroom het buitenmuseum van het Zuiderzeemuseum uit de grond te stampen. Hij zette de slapende IJsselmeergemeente Enkhuizen weer op de kaart. Udo Vroom stond aan de basis van het buitenmuseum van het Zuiderzeemuseum dat in 1983 werd geopend. Bijna twintig jaar had hij gewerkt aan dit project, zijn levenwerk, nadat hij in 1965 als net afgestudeerd cultureel antropoloog hier was begonnen. In 1986 nam hij afscheid. Hij werd directeur van het Amsterdam Historisch Museum waar zijn voortvarendheid minder op prijs werd gesteld. In 1988 werd hij geschorst, waarna hij nog talrijke andere functies had zoals in het kader van het Van Gogh-jaar. 'Het belangrijkste was misschien zijn werk voor de Stichting Cultuurgeschiedenis Nederlanders Overzee waarbij het lukte om in de Zuid-Indiase stad Kochi (vroeger Cochin) een voormalig VOC-gebouw veilig te stellen', zegt zijn zoon Egbert Vroom. Udo Vroom overleed op 28 februari in het Rosa Spier-huis in Laren aan de gevolgen van een nierziekte. Vroom was de zoon van een vee-arts in Groningen. Hij studeerde hier aan de universiteit ook culturele antropologie, wat hij combineerde met allerlei avonturen zoals een studie in Turkije en veel zeereizen. Aan zijn status van eeuwige student kwam in 1965 pas een einde toen in de Waterkampioen een advertentie stond voor een baan als wetenschappelijk ambtenaar in tijdelijke dienst bij het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Dat bestond alleen nog uit enkele monumentale panden - het binnenmuseum - op de Wierdijk. Maar plannen voor het buitenmuseum waren er al volop. Zijn meesterstuk kon uiteindelijk op 6 mei 1983 worden geopend door koningin Beatrix, Hij viel op door zijn energie, brede kennis, gedecideerde uitspraken en gestage stroom wetenschappelijke artikelen in het tijdschrift van de vereniging Vrienden van het Zuiderzeemuseum Het Peperhuis. Naar de monografie die hij in 1968 schreef over de Friese scheepsbouwers Holtrop van der Zee bleef zo'n grote vraag bestaan dat deze in 1984 opnieuw werd uitgegeven. Al na een half jaar had hij een vaste aanstelling. Hij werd lid van de Commissie buitenmuseum en reisde langs de vissersplaatsen langs het IJsselmeer. Wat werd aangetroffen aan historische huisjes, boerderijen, winkels en werkplaatsen werd minutieus vastgelegd. In 1973 werd hij directeur en eindverantwoordelijk voor het enorme project. Maar als gevolg van bezuinigingen moest het werk vele malen worden stilgelegd. Toen de officiële opening in 1982 werd gepland bleek er ineens geen geld meer te zijn voor het aannemen van personeel. 'Het wachten is op een miljoentje' werd als verklaring uit zijn mond in een locaal dagblad opgetekend. Zijn meesterstuk kon uiteindelijk op 6 mei 1983 worden geopend door koningin Beatrix, een jaar later dan gepland. 'Ik heb mij afgevraagd of het buitenmuseum er ooit zou zijn gekomen - met zo'n voorbeeldig resultaat - zonder Vroom. Ik denk van niet. Door zijn kennis, zijn creativiteit, zijn organisatorische gaven en zijn inventiviteit bij het oplossen van zeer uiteenlopende problemen wist hij altijd weer opnieuw te bereiken wat anderen voor onmogelijke hielden', schreef de historicus en bestuursvoorzitter van het Zuiderzeemuseum J. van der Poel. Maar Van der Poel erkende ook dat Vroom soms te ver voor de muziek uitging. 'In Enkhuizen kon hij individueel de kar trekken, maar bij het Amsterdam Historisch Museum ging dat moeilijker', zegt zijn zoon Egbert Vroom. Hier vielen zijn plannen voor organisatorische aanpassingen niet in goede aarde. Vroom zou jarenlang in Broek in Waterland wonen waar zijn twee kinderen opgroeiden. Na zijn scheiding woonde hij in Hoorn en Heemstede.

Op 28 februari j.l., op 83 jarige leeftijd overleed Udo Vroom in het Rosa Spierhuis in Laren. Naast zijn vele activiteiten in zijn drukke werkzame leven was hij ook enige tijd bestuurslid van de IJsselmeervereniging. Vooral zijn grote netwerk en flamboyante persoonlijkheid waren van grote betekenis voor onze vereniging. Hij was anderzijds een heel aardige en op zijn manier toch ook bescheiden man, die we zeer zullen missen.